GRAWITACJA UJEMNA (odcinek ósmy)

Borek nie odpowiedział, za to zapytał z przejęciem:
- No, i co dalej było?
- Ja pierdolę, tak się wystraszyłam tego jego noża, że zaczęłam wrzeszczeć, piszczeć, za to Kaśka, to jest twarda dziewucha, wiecie przecież, podeszła do niego i pyta spokojnie, kto to teraz posprząta. To on nic, tylko tak patrzy na mnie dziwnie. To Kaśka kazała mu wypierdalać. Nic się nie bała, on ma ten nóż, a ona nic w ręku. Mnie już trochę przeszło, a on tak dalej klęczy. To Kaśka znowu żeby spierdalał. Wzięła bejsbola...
- Bejsbola?
- Ma taki dyżurny, stoi w kącie przedpokoju, przecież byłeś u niej, widziałeś. Potem mu mówi, że liczy do trzech.
- Doliczyła?
- Nie zdążyła, nawet smród po nim nie został. Tylko ta jego pieprzona krew na podłodze. Było co ścierać.
Tu wtrąciła się Anita:
- A palec?
- Palec Kaśka do kibla wyrzuciła.
- To niedobrze.
- Ja wiem, jakby zabrał, to może by zdążyli mu przyszyć, czy coś. Ale chuj mnie obchodzi jakiś jego palec?
Tu Borek się zainteresował:
- A który to był?
- Nie wiem, chyba ten mały. Ale co wy z tym palcem?
Anita nabrała powietrza. Borek szybko rzucił:
- Siostra, cicho teraz, będzie dłuższa gadka.
- Jak ty mnie już znasz, kochanie. Słuchaj Malinko, sprawa jest taka, że ten palec mógłby się przydać...
- Nie nadążam...
- Mówiłem cicho bądź!
- Dajcie mi powiedzieć, co?
Rodzeństwo posłusznie zamilkło, zaś Anita kontynuowała:
- Ten cały Jarek to świr, widać to gołą dupą, że coś mu odbiło i może nie odpuścić. Palec byłby hakiem na niego, trzymalibyśmy nim gościa za jaja.
- Palcem?
- Zamknij się Borasie jeden! Mówię! Mając ten palec mogę spowodować, że Jarek poczuje się co najmniej niedobrze. Nie powinnam wam tego mówić, ale robiłam kiedyś takie rzeczy. To działa, choć nie zawsze. Potrzebny jest jakiś fragment organiczny obiektu, niekoniecznie zaraz palec, może być paznokieć, czy włos. Może być też jakaś rzecz, która doń należy, ale tu już żadnej pewności nie ma, że się uda.
Anita umilkła, za to Malina spytała:
- Można?
- Można.
- Bo ja coś gdzieś tam kiedyś o tym czytałam. Magiczna klątwa, naprawdę ty to umiesz? Bo mi się to zawsze wydawało jakąś bajdą.
- Siostro, moja kobieta jest czarownicą.
- Ja myślałam, że to tak metaforycznie, dla żartu.
Nagle Anita rzuciła się na Borka, mocno objęła i przylgnęła ustami do jego ust. Chwilę to trwało, a gdy oboje wreszcie odzyskali oddech, zapytała:
- Moja kobieta? To miało być o mnie? Malina, słyszałaś?
- No...
- Byłaś świadkiem.
Borek uśmiechnął się i wtrącił;
- No już dobrze, moja kobieto, ale jak od teraz zaczniesz zbierać moje ślady genetyczne, żeby mnie kontrolować, to ja nie wiem...
Jedyną jej odpowiedzią było nader czułe spojrzenie poparte symulowanym całusem w jego stronę. Za to Malina myślała intensywnie.
- Kurwa! Nic nie mam, wszystko co miałam po nim, czy od niego wywaliłam. Co do jednego drobiazgu, poważnie mówię. Ale czytałam, że może być też fotka, tak? Bo komóry chyba nie wyczyściłam, jakoś mi umknęło.
- Słabe, bardzo słabe. Szalenie rzadko się udaje, prawie wcale. Pomyślcie tylko, gdyby to było takie łatwe, to sama bym już wykończyła chętnie pół obecnego rządu, którego wrogość do kraju, do natury, do ludzi, zwłaszcza kobiet nie ulega żadnej wątpliwości. Wystarczy fotka z neta i po sprawie.   
- Czekajcie chwilę.
Malina wyjęła telefon i zaczęła szmyrać po nim palcem.
- Jest!
- Pokaż. Może być. No dobrze, można spróbować, kto nie próbuje, ten nie wie. To zbieramy się, jedziemy do mnie.
- Teraz? Wszyscy?
- Teraz Boreczku, teraz i wszyscy naraz. Im szybciej, tym lepiej. Chłop jest osłabiony, pewnie był na jakimś opatrunku, na pogotowiu. Może mu coś dali, nie, na pewno dali przeciwbólowego. Tym lepiej, może się udać.
- Co chcesz zrobić?
- Udzielić mu ostrzeżenia. Spróbować znaczy.
- Ale...
- Wiem kochanie, mieliśmy inne plany, ale plany się zmieniły.
- Na pewno jestem potrzebny?
- Do pomocy, do wsparcia. Łączniki emocjonalne, nici aka... Ech, nie chce mi się teraz wam tego tłumaczyć. Poza tym masz okazję do mnie zajrzeć, mieliśmy i tak to zrobić. Bierz szczoteczkę do zębów, zapasowe gacie, bo nocujemy dziś u mnie.
- A ja? Nie mam szczoteczki i drugich majtek.
- Ty się Malinko nie przejmuj. U mnie czasem gości trochę lasek, mam full serwis higieniczny na takie różne okazje. Tylko coś kupimy po drodze do jedzenia, bo nie wiem, na czym tam stoję. Aha, tak dla pewności: piliście coś, jaraliście dzisiaj?
- Ja nie. Miałam ochotę na kielicha, ale jakoś zapomniałam.
- Ja też nie. A co, ma znaczenie?
- Nie zasadnicze, ale jakieś tam trochę ma. No, to co moi drodzy? Zbieramy dupy i robimy wypad. Kurwa, kiedy on to zrobi?
- Kto?
- Mechanik. Auto mam w warsztacie, już tam prawie miesiąc stoi. Jakaś nietypowa część, sprowadzić nie daje rady.
- Jaka?
- Nie wiem. Ja tylko jeżdżę, nie wiem, co jest w środku.
...
Borek faktycznie nigdy nie miał okazji zobaczyć, jak Anita mieszka. Jak się okazało, nie było to żadne skromne lokum w kamienicy, tylko okazały dom wyglądający na co najmniej dwupiętrowy pokoleniowo. Na temat rodziny Anity Borek wiedział prawie tyle, co nic, ale pierwszego jej członka poznał zaraz tylko, gdy wszyscy weszli na teren posesji. Gdy stanęli przy drzwiach obok zmaterializował się wielki, niebieski kot rasy maine coon. Otarłszy się powitalnie o nogi Anity oddalił się spokojnie znikając za węgłem domu, nie zaszczycając nawet spojrzeniem pozostałych. Malina pisnęła z zachwytu:
- Zajebisty! Jak ma na imię?
- Dredek.
- Twój?
- Ogólnorodzinny. Głównie pupilek siostrzenicy.
- A czy nie powinien być czarny?
- Nie, dlaczego?
- Nie wiem.
- Dobrze, na razie wchodzimy. Kot jeszcze się pojawi, gwarantuję.
Anita miała osobne wejście do swojej części domu.
- Tu się rozgośćcie, tam jest kibelek, tam jest przejście do kuchni, mamy tu wspólną. Ja zaraz przyjdę, tylko pójdę się chwilę pointegrować rodzinnie. Ostatnio nie mieszkam tu zbyt wiele.
Tu Anita spojrzała na Borka z uśmiechem, po czym spytała:
- Komuś coś do picia?
- Ja bym zapalił.
- To wynocha na dwór, popiołka przy drzwiach.
- A te drzwi dokąd?
- Nie chcesz wiedzieć.
- No weź...
- Babskie sprawy. Mogę ci tylko tyle najwyżej powiedzieć, że tam jest moja pracownia, ale żaden facet nie ma tam wstępu. Malinka wejdzie, ty nie.
- Nie ma sprawy. Potem mi opowie.
- Nie opowie.
Ton głosu Anity była bardzo stanowczy, a Malina dodała:
- Nie opowiem.
- Bratu nie opowiesz? Babska zmowa? A niech was...
Borek machnął z rezygnacją ręką i wyszedł na dwór.
...
- Robimy tak, że my z Maliną idziemy do pracowni.
Anita po raz kolejny rzuciła okiem na wydruk fotki Jarka, trzymany w dłoni.
- A ja?
- Zostaniesz tu, ale też będziesz pomocny.
- Co mam robić?
- Właściwie nic specjalnego. Po prostu sobie usiądziesz spokojnie, będziesz mentalnie wspierał Malinę.
- Ale ja lotosu nie umiem.
- Żadne lotosy, normalnie sadzasz tyłek wygodnie w fotelu.
- To jeszcze mi powiedz, co to znaczy mentalnie wpierać?
- Zrób tak: zwizualizuj, znaczy wyobraź sobie Malinę w różnych brutalnych, drastycznych sytuacjach z Jarkiem. Strzela do niego, sieka tasakiem, kopie w dziób, dręczy go kołkiem wsadzanym do dupy, różne takie tam. Torturuje go, katuje, Błyśnij inwencją i skup się tylko na tym. Zanim zaczniesz, to skoncentruj się jakoś. Chyba masz jakieś swoje sposoby na koncentrację?
- Powiedzmy.
- No, to zaczynamy. Malinka gotowa?
- Gotowa.
- To na razie. Aha, jeszcze jedno.
Anita sięgnęła do kieszeni, wyjęła małą buteleczkę i podała Borkowi. Na naczyniu był napis "wypij mnie".
- To ci pomoże.
- Ciekawa etykietka.
- Standardowa, nic specjalnego. No już, do dzioba, duszkiem.
Obie dziewczyny ruszyły do pracowni, po drodze tylko Anita zgasiła światło w pokoju. Nie było jednak tak ciemno, aby Borek nie mógł trafić do fotela. Gdy już się na nim mościł mruknął do siebie:
- Tyłek wygodnie i błyskasz inwencją. Jakaż ta magia jest prosta.
Przez pierwsze minuty nie było mu tak łatwo się skoncentrować. To jednak było coś innego, niż jego ćwiczenia mocy, czy też ważne zadanie podczas pracy. Poza tym nie miał zbytniego przekonania do tej całej akcji. Jednakże w końcu, być może też za sprawą napoju od Anity, zbędne myśli odpadły, zniknęły. Przywołał do umysłu obraz Maliny. Odział ją w strój walecznych komiksowych panienek, po czym nakazał dźganie jakimś szpikulcem Jarka rozciągniętego na ścianie, przykutego doń łańcuchami. Na początku oglądał to bez emocji, ale potem nagle poczuł coś dziwnego. Poczuł, jak sam się wciela w siostrę, napełnia jej ciało swoim jestestwem. Brak przekonania zastąpiła szybko rosnąca niechęć do męczonego, która dotarła do granic nienawiści. Metodyczne ciosy we wszelkie wrażliwe miejsca ofiary stały się chaotyczne. Borek poczuł, że całkiem stracił kontrolę nad sobą, nie działał, lecz coś działało nim. Jarek na ścianie powoli zaczynał przypominać porcję tatara. Nagle narzędzie tortur wypadło mu z ręki, a on sam osunął się na glebę. Gdy tak leżał, pozbawiony całkiem zdolności percepcji czasu poczuł uderzenie w policzek. Potem drugie...
- Houston do Feniksa, już jesteś na Ziemi.
Borek otworzył oczy, ujrzał nad sobą uśmiechnięta twarz Anity, za nią na drugim planie wyraźnie zatroskanej Maliny. Uniósłszy głowę zapytał:
- Gdzie moja wiertarka?
Potem widział już tylko ciemność i mroczność...
CIĄG DALSZY NASTĄPI