GRAWITACJA UJEMNA (odcinek jedenasty)

To był wtorkowy wieczór, gdy Borek niedbale, jakby od niechcenia miedląc palcami sutek piersi wtulonej weń Anity zapytał:
- No, i jak ta wasza czarodziejska płynna bomba?
- Już zapuszczona. Wczoraj.
- I co dalej?
- Czekamy. Jutro, pojutrze powinny być pierwsze efekty.
- Robiłaś to już kiedyś?
- Roxy zrobiła, przecież mnie tam nie było.
- Ale nie o to chodzi. Mówię o procesie preparacji.
- Sama klątwa? Zdarzało mi się asystować. Ale jako liderka rytuału pierwszy raz. Powinnam mieć tremę, czy coś z tego będzie.
- Masz?
- No coś ty? Czarownice się nie tremują. Ale powiem ci coś innego. Ten treser niewidzialnych słoni nieźle się rozkręcił.
- Znowu jakiś furgon się obalił?
- Nie. Za to ponad dziesięć billboardów szlag trafił.
- Widać nauczył słonie latać.
- Czekaj, weź tą rękę.
Anita wstała z łóżka, podeszła do stołu i odpaliła laptopa. Odczekała aż się system podniesie, poklikała w klawiaturę i obróciła ekran w stronę Borka.
- Chodź, zobacz. Jakiś świadek twierdzi, że billboard stał, stał, aż nagle przestał stać. Mówi, że jakby podmuch wiatru, czy coś.
- Może był krzywo postawiony?
- Sam jesteś krzywo postawiony. Popatrz sobie na te uszkodzenia. To tylko ciężkim sprzętem można było zrobić. Ale żadnego sprzętu nie było. Jedyne wyjaśnienie to niewidzialny, latający słoń. Ale to jeszcze nie koniec przygód antyczojsu. Posłuchaj: bójka na patelni.
- Tytuł jak z jakiegoś pindelka.
- Bo to jest pindelek, ale to akurat było właśnie na patelni, wiesz, na tym placyku w centrum koło metra. Posłuchaj: dwie aktywistki pro-life...
- Możesz po ludzku?
- Tylko cytuję. No dobrze, streszczę. Dwie jakieś antyczojsowe pizdy pobiły się tak, że aż własne stoisko promocyjne zdemolowały.
- A słoń gdzie?
- A słoń ci mordę lizał!
Oboje wybuchnęli nagle chóralnym śmiechem.
Omawiany incydent miał jednak nieco inny przebieg, niż opisał go tabloid. Stoisko, a dokładniej rzecz ujmując stolik, przy którym to sobie urzędowały antyczojserki zdemolował sam Borek. Przechodząc przez placyk, ukradkiem wymierzył dwa skupione impulsy mocy, które podcięły nogi tego stolika. Mebel się zawalił, wtedy Borek popchnął lekkim strumieniem mocy jedną kobietę na jej koleżankę. To, co stało się dalej trudno też nazwać bójką, co najwyżej babską sprzeczką, niemniej jednak głośną, nawet jak na standard babskich sprzeczek. Ale tabloid, jak to tabloid, opisał zdarzenie tabloidalnie. Tego jednak Borek Anicie już nie opowiedział. Za to gdy ich paroksyzm śmiechu wygasł zapytał całkiem poważnie:
- No dobrze, a jak zrobi się z tego jakaś epidemia? Mówiłaś, że ta choroba objawami przypomina...
- Nie. To nie jest zakaźne. Od klątwy nie rodzi się żaden wirus, czy jakieś tam inne bakteroidy. Nie jestem co prawda lekarzem, ale tak jak na moją znajomość medycyny to jest to coś takiego, jak ostra alergia, taka bardzo widowiskowa objawami.
- Ale czy oni od tego nabiorą alergii do swojej bandyckiej ideologii? Tego nie wiadomo. Dobra, ale ja mam jeszcze jedno pytanie. Do tego gniazda zła przychodzą też różni randomowi, niewinni ludzie. Jakiś listonosz, kurier, inkasent elektrowni sprawdzić stan licznika, czy oni też zachorują?
- Nie ma takiej opcji. Klątwa nie działa tak od razu, z chwili na chwilę, po całości. Trzeba trochę poprzebywać w tych pomieszczeniach.
- A pan Wacek, który przyjdzie naprawić kran?
- Teraz to już się czepiasz. Jak się hydraulikowi robota przeciągnie, to go najwyżej dupa potem zaswędzi, ale nic poza tym. A większych remontów nie planują, Roxy by to raczej wiedziała, wtedy ta akcja faktycznie byłaby chybiona. Ale tak akurat ma nie być, więc nie rób problemu, gdy go nie ma. Oberwą tylko ci, którzy na to zasługują.
- Księgowa też?
- Ja nie wiem, czy tam na stałe urzęduje jakaś księgowa. Ale nawet jakby, to niech ma nauczkę, że dla takich mend się nie pracuje.
Mówiąc to Anita zamknęła laptop i wskoczyła do łóżka.
- Dobranoc. I światło zgaś.
...
Bomba faktycznie zaczęła wybuchać. Media jeszcze milczały, ale telefon nie. Odezwał się w torebce Anity, gdy oboje z Borkiem wychodzili z pracy.
- No, co tam?
- ...
- Aha.
- ...
- No, coś ty? To ładnie się zachowali.
- ...
- Nie powiedzieli, ale dla nas sprawa jest jasna.
- ...
- Czekaj no chwilę. W sobotę mam warsztaty u siebie. Takie dla nowych, zaciekawionych. Jak chcesz, to wpadnij, zrobimy potem sobie małe after party. Należy nam się.
- ...
- O tym akurat zapomnij niedorżnięta suko.
- ...
- Ja ciebie też. Pa siostro, do soboty.
Anita schowała telefon, rzuciła się Borkowi na szyję, po czym ucałowała go po staropolsku, z dubeltówki.
- A tobie co?
- Druga dobra wiadomość dnia.
- Jaka jest pierwsza?
- Jedziemy do warsztatu. Brykę mam już gotową do odbioru. Ale druga jest lepsza. Roxy dzwoniła, że do niej dzwonili z fundacji, żeby do odwołania nikt nie przychodził. Ani ona, ani żadna z jej dziewczyn.
- Nie rozumiem.
- Roxy, jej firma, ma taką z nimi umowę, że sprzątają tam codziennie. Jedna z jej lasek wpada na koniec dnia odkurzyć, pomopować, a w piątki dwie, na takie grubsze porządki.
- To gdzie ta dobrość wiadomości?
- Dobrość jest taka, że płacą i tak, na bieżąco.
- To faktycznie uczciwie z ich strony, ale co nas to...
- Czyżbym kłamała mówiąc, że nie dmucham się z byle kim?
- Chwila, umysł mam jeszcze w robocie.
- To go tu zawołaj.
- Już wiem. Dali jej wolne, bo coś tam się dzieje nie tak.
- A dzieje się to, co ma się dziać. Jej nie powiedzieli co, ale my to i tak wiemy. Jak dojdzie do mediów, to poznamy szczegóły. Czyli jak mówiłam, najpierw warsztat, potem do sklepu po jakieś dobre winko i do domu. Aha, zadzwoń może do tej malinowej kumpeli, do Kaśki. Zielska już nie mamy.
- Jak nie mamy, jak mamy?
- Nie mamy.
- Przecież było. Właśnie to malinowo kaśkowe.
- Wymieniłam się ze znajomą.
- Na co?
- Czy pamiętasz, jak ostatnio mówiłam ci, że zbieram składniki do maści czarownic? Dałabym jej swoje, ze swojej tajnej grządki, ale jestem jeszcze przed zbiorami, początki topów dopiero.
- Nie ma sprawy, nagły brak zielska nie jest problemem dla nikogo, ale na przyszłość mów mi takie rzeczy wcześniej.
Chciał jeszcze coś dodać, lecz Anita zatkała mu usta swoimi.
...
Gdy Anita weszła do warsztatu, Borek został na zewnątrz. Przechadzał się po chodniku paląc papierosa, a jego uwagę przyciągnął samochód, który zatrzymał się po sklepem naprzeciwko. Może nie tyle samochód, dość przeciętny, jak na ogół aut tworzących ruch uliczny, co człowiek, który zeń wysiadł i udał się do tego sklepu. Był zadziwiająco podobny do pewnego posła partii rządzącej, bardzo nielubianego przez zdrową część narodu. Być może to był on sam, jednak Borkowi wydało się to mało możliwe. Ów poseł zajmował dość znaczące stanowisko państwowe. Tacy ludzie jeżdżą zwykle służbowymi autami, mają kierowcę plus jakąś ochronę. Do tego nie robią sami zakupów w jakimś sklepiku przy bocznej ulicy. Chociaż z drugiej strony, takie rzeczy też się zdarzają. Borek wrzucił niedopałek do kratki burzownika, już tracił zainteresowanie tematem, gdy ów rzekomy lub prawdziwy ważniak wyszedł ze sklepu. Wtedy podszedł do niego jakiś chłopak, wręcz dziecko. Nie słychać było, co mówi, ale za to słychać było wyraźnie gniewną odpowiedź:
- Spierdalaj!
Mówiąc to człowiek odepchnął dzieciaka tak, że malec upadł na chodnik. Ten incydent kompletnie zmienił stan umysłu Borka. Mruknął do siebie:
- Nie wiem, czy istnieje instant karma, ale teraz zaistnieje.
Gdy kierowca wsiadał do samochodu, Borek wycelował palec w jedną oponę tegoż, potem w drugą. Auto szybko ruszyło, ale ujechało jedynie jakieś kilkadziesiąt metrów, po czym stanęło, przestało jechać. Dalszego przebiegu wypadków Borek już nie poznał, gdyż po chwili siedział obok Anity w jej pojeździe.
- Gdzie ta łapa?!
- To stary przesąd. Gdy kobieta za kierownicą wyjedzie z bramy warsztatu trzeba złapać ją za kolano, żeby doń za szybko nie wróciła.
- Co ty za niestworzone brednie mi tu opowiadasz? To bardzo głupi przesąd. Tylko rozpraszasz tym kierowcę, zaraz będzie jakaś stłuczka, po czym auto od razu wróci do warsztatu. Poza tym masz chyba zeza lub astygmatyzm, bo ja tam wcale nie mam kolana. Jak do tej pory świetnie znałeś się na babskiej anatomii, nawet po ciemku, a tu nagle taka skucha.
...
Magiczna bomba wodna na dobre rozkręciła się podczas następnego tygodnia. Kilka osób trafiło do szpitala zakaźnego, co było dość logiczne, aczkolwiek zbędne. To jednak wiedziało tylko kilka czarownic plus Borek. Ludzie badający pomieszczenie i przeprowadzający jego dezynfekcję zrobili to na tyle szybko i sprawnie, że nikt niewinny, poboczny nie zachorował. Za to sam lokal zamknięto, opieczętowano. Pod koniec tygodnia na oddziale zakaźnym przebywała już większość najważniejszych osób fundacji. Szczęśliwym bowiem trafem, bo tego akurat Roxy nie wiedziała, dwa dni po podlaniu kwiatków przeklętą wodą odbyła się narada, na którą zjechało nieco osób, które zwykle bardzo rzadko bywały w jej siedzibie. To wszystko zaś oznaczało paraliż na czas dość bliżej nieokreślony organizacji zwanej potocznie Mordor Kurwisz.
Borek cieszył się sukcesem swojej kobiety tak jak swoim. Niemniej jednak, gdy czas fetowania się skończył, gdy nadeszła zwykła codzienność, poczuł pewien niedosyt własnych dokonań. Miał co prawda pewne pomysły, bardziej ambitne, niż harcerski mały terror, czy ukradkowe karcenie złych ludzi, jednak ich realizacja dla samotnego wilka była poza jego zasięgiem. Równocześnie jednak zdawał sobie sprawę, że problem z mocą, którą posiadał tworzy sobie sam. Przecież nie musi nic robić. Mieć sobie tą moc po prostu i tylko reagować, adekwatnie do konkretnej sytuacji. Ale jak to ogarnąć? Jak się tego problemu pozbyć?
Falibor nie znał zen, tylko coś tam słyszał na ten temat, jednak i bez tego intuicyjnie wiedział, że gorzej jest za dużo myśleć, niż za mało. Kluczowego dnia, a była to akurat niedziela, Borek zbudził się wyjątkowo wcześnie. Jego kumpel Adaśko nazwałby to porą niegodną cywilizowanego człowieka, aby wstawać. Jednak Borek postąpił jak jaskiniowiec: wymknął się z domu po cichu, tak, aby nie zbudzić Anity, po czym odbył spacerek na swój pierwszy poligon do ćwiczeń mocy. Trochę sobie poużywał tej mocy na pustakach, ale tak bardziej rekreacyjnie, niż stricte treningowo. Gdy wrócił, również spacerkiem, do domu, miał już gotową odpowiedź, mimo że nie myślał wcale, jaka ona ma być, bo też nie tworzył żadnego pytania. Anita krzątała się po mieszkaniu, zaś na jego widok stwierdziła z uśmiechem na ustach:
- Zaginiony w akcji się odnalazł.
- Nie wiedziałaś, gdzie jestem?
- Bateria w szklanej kuli mi padła. Co dziś robimy?
- Jak zwykle, zdobywamy świat. A na razie może jakieś śniadanie?
- Otworzyć ci puszkę?
- Cipuszkę nie teraz. Teraz chcę coś zjeść.
To był ich stały, rytualny dowcip. Zawsze ich śmieszył mimo talibańskiej brody. A już przy śniadaniu Anita wróciła do tematu:
- Spytam jeszcze raz, ale nieco poważniej: co dziś robimy? Jest jakiś konkretny pomysł, czy najpierw niedzielny standard: mizianie plus jaranie, a pomysł pojawi się w trakcie?
- Pomysł jest taki, że schodzimy do auta i jedziemy za miasto. Coś ci chcę pokazać. Coś naprawdę ważnego.
Gdy już wsiedli do samochodu Anita oświadczyła:
- Nie wiem, co detalicznie chcesz mi pokazać, ale wiem, że to masz. Wiedziałam to już od samego początku. Nie pytałam jednak o nic, bo to musiał być twój wybór, twoja decyzja.
- Wiedziałaś? Skąd?
- Przecież jestem czarownicą.
Rzuciła mu powłóczyste spojrzenie dodając:
- I nie dmucham się z byle kim.

KONIEC