DO DOMÓW POWROTY

Czterech jeźdźców na rozszalałych, zmutowanych cyberkozach gna przez plener miejski siejąc śmierć, pożogę, zgorszenie i roztrącając wszystkie klocki na parkiecie. Kobiety mdleją chwytając się za biusty, tylko matki chowają się do wózkow własnych dzieci. Mężczyźni odrzucają niedopite piwa, żeby osłonić dłońmi zagrożone krocza. Podstoli włazi pod stolik, podczaszy pod czachę, hipisi łysieją, skinole kudłacieją, pająki chowają się za obrazy, zaś miejscowy smok, który właśnie miał pęknąć doznaje implozji. Falibor pędzi na czele tej kawalkady śmiejąc się okrutnie i popierdując radośnie. Wtem!... O, żesz kurwa! Podłoże się kończy eschatologicznie na krawędzi ziemskiego dysku, koza wyłamuje, zaś jeździec wyrzucony z siodła.

- Dżeronimoooo...

Borek otwiera szeroko oczy siadając nagle na łóżku. Prawidłowo rozpoznając sytuację wstaje, po czym sięga po telefon na stole. Malina? O tej porze?

- Siostra, czy ty niepoważna jesteś?

Ona nigdy raczej nie była za poważna, więc Borek konstatując idiotyczność swojego pytania indaguje dalej:

- Coś znowu zrobiła?

- ...

- Aha.

- ...

- Aha.

- ...

- Gdzie?

- ...

- Aha.

- ...

- Tak, przyjadę.

- ...

- Nie wiem. Jak dojadę, to będę. 

- ...

- Over. Wyłącz się, bo tylko opóźniasz czynności.

Borek odłożył telefon i zaczął krzątać się po ciemnym pokoju. Ale czarownice mają zwykle czujny sen, więc od łóżka dobiegł go głos Anity:

- Słodziak, ludzie śpią! Co się tłuczesz po nocy?

Po tych słowach Falibor uznał, że włączenie światła nie będzie już wcale takim głupim pomysłem.

- Gdzie są kluczyki?

- Po co ci teraz auto?

- Muszę jechać po Malinę.

- Co, siśka znowu w opałach? Co tym razem?

- Nic. Opowiem jak wrócę.

- Nie mogła do Kaśki zadzwonić?

- Chyba oszalałaś. Może do Kaśki, ale Kaśka jak po nią pojedzie, to od razu wyludni i zdemoluje pół okolicy, bo uzna, że jej psiapsi krzywda się dzieje.

- Gdzie ona w ogóle jest?

- Kaśka? Pewnie w domu.

- O Malinę pytam, ty mądry inaczej.

- Była na koncercie, a potem się zgubiła gdzieś. 

- Rozumiem, że nie do końca oświecona?

- Dobrze rozumiesz.

- No tak. Poszła znaleźć chłopa, nie znalazła nic ciekawego, więc trafiła do baru. Wiadomo, narkotyki substytutem seksu. Elementarne. 

- Anitko, nie uruchamiaj się. Noc jest, ludzie śpią.

- I kto to mówi? A ja się właśnie uruchomię, bo już mnie to powoli zaczyna wkurwiać. Bo ja tego nie przyjmuję. Dorosła dupa, obciągniętych fiutów na liczniku stado, a działa jak mały szkrab. 

- Ale...

- Cicho! Siadasz i słuchasz! Malinka poczeka, niech jej cipa zmarznie to się nauczy. A wy ją niańczycie jak te pedały pigwinka. Jakiś grupowy syndrom nadopiekuńczości macie nagminny.

- Jakie my?

- No, wszyscy. Roxy szkoli i głaszcze, Kaśka goryluje, a brejdak wozi. To się musi zmienić, rozumiesz? Przecież krzywdę jej robicie.

- Kochanie, mogę już iść? Szybciej wyjdę, szybciej wrócę.

- A wypierdalaj!

Anita zwinęła się na łóżku twarzą do ściany, mrucząc tylko coś gniewnie, gdy Borek na odchodne poklepał pojednawczo wycelowaną w niego pupę.

- No, już jestem.

Anita wyjrzała z kuchni:

- Gdzie Malina?

- Do domu, do matki zawiozłem. Na cholerę nam tu teraz?

- Roztropnie. Teraz nie ma sensu z nią gadać. A to co?

- Stefanek.

- Co? Kto?

- Tak go tylko nazwałem roboczo, ale możesz zmienić, jeszcze nie zdążył się przyzwyczaić do tego imienia.

- Ale co ci odbiło nagle?

- Bo takie odniosłem wrażenie, że chyba się trochę pokłóciliśmy. Pierwszy raz w naszych dziejach. A podobno nic tak fajnie nie domyka tematu, jak mały, skromny kwiatek.

- Kwiatek?

- Kaktusy też kwitną.

- Co sto lat. Gdzieś ty go dorwał?

- Na stacji benzynowej. Piwo też kupiłem.

- To już na potem, na wieczór. A z tym naszym kłóceniem to bardzo mocno przesadziłeś. My tylko sobie rozmawialiśmy.

- Odkryłem, że nie lubię tak z tobą rozmawiać.

- Nie będziemy. Luz słodziaku. Ale coś mi się zdaje, że dopóki nie ogarniemy twojej sis, to kilka takich rozmów jeszcze nas kiedyś czeka. Teraz idź myj ręce i czekaj przy stole. Małe romantyczne śniadanko, a potem...

Anita schowała się za framugę, a zamiast niej pojawiła się zzań nagle noga odziana w siatkową pończochę. Nie wywołało to jednak entuzjazmu Borka:

- Teraz? Wolałbym trochę jeszcze dospać.

- To też, ale już po. Coś mi się chyba należy, tak?

- Chyba od Maliny?

- Ona mi tego nie zrobi.

Plan Anity nie wypalił. Gdy wyszła z kuchni dzierżąc tacę ze śniadaniem Borek leżał na łóżku i spał w najlepsze. Kobieta odstawiła swój bagaż na stół, podeszła do lustra, rozchyliła szlafrok i westchnęła:

- Jak tak, to tak. Może to i lepiej?

Zanim wśliznęła się pod kołdrę spojrzała na stygnącą jajecznicę, a gdy już wtulona w swojego chłopa zamykała oczy westchnęła ponownie: 

- Się odgrzeje. A maliny smakują najlepiej gdy trzeźwe.

Trudno powiedzieć, czy bąk Borka był głosem w tej dyskusji.