ROSYJSKA RULETKA

Problemy na świecie są. Bywają nawet realne, ale najczęściej są to problemy fikcyjne, urojone, które to tworzy sobie z niczego większość nagich małp nadmiarem myślenia. Zdarza się to czasem także ludziom high class minded, do których niewątpliwie należy czarownica Anita. Co gorsza był to problem należący do gatunku takich, gdzie nie wiadomo od razu, czy on jest realny, czy też nie. Czarownice oraz magowie zresztą narażone/i są na to bardziej, niż ktoś inny, gdyż ich hobby jest ciut na pograniczu ryzykownych zachowań, polega bowiem między innymi na tworzeniu umysłem pewnych iluzji, które mogą się wymknąć spod kontroli nawet najlepszym. Jest na to pewien sposób, który wspomniana Anita zna, tudzież regularnie stosuje. Otóż po każdym zabiegu, czy też ćwiczeniu magicznym praktykuje ona zazen, bazową technikę zwaną shikan taza, która przez laików, a nawet nie tylko przez nich zwana medytacją tak naprawdę jest antymedytacją. Nie jest to żaden odlot, tylko przylot, którym po złapaniu pewnej wprawy można się skutecznie odtripować.
Któregoś dnia jednak, trochę przypadkiem, nie bardzo chcący, czarownica Anita zafundowała sobie drobne tarapaty. To było jakoś ponad rok temu, gdy  pewnego wieczoru zaczęła była sesję swojej rutynowej praktyki. Polegała ona na trzech rundach siedzenia, podczas których mają miejsce różne rzeczy. Pierwsza to pozyskiwanie energii wewnętrznej, której posiadanie jest wręcz konieczne do praktykowania skutecznej magii. Tu dodajmy, że domeną Anity jest magia naukowa, nie ma tam miejsca na żadne istoty, osobowe byty ponadnaturalne, jeśli zaś takie się pojawiają, to jako metafory, symbole, twory urojone, czyste abstrakcje. Druga runda to wizualizacje wszelakie, również szalenie ważne, potrzebne do owej magii. Trzecia zaś to wspomniane shikan taza, które sprowadza jej umysł do bazy, na poziom percepowania realu takim, jaki on jest lub przynajmniej prawie takim.
Aby wyjaśnić, na czym polegał problem Anity, który tegoż dnia utrudnił jej prawidłowe procedowanie ćwiczenia podamy nieco danych. Kawiarnia już je poznała, ale że oczywiście(?) dobrze(?) pamięta(?) tedy przypomnimy. Otóż Anita ma faceta, mutanta zresztą do tego, dysponującego mocą generowania impulsów antygrawitacyjnych /nie jest to telekineza bynajmniej/, ale to akurat jest bez znaczenia dla tej opowieści. Na imię ma Falibor, dla przyjaciół Borek, zaś ich związek jak do tej pory wygląda na udany. Owego dnia ten związek trwał już trochę ponad pół roku czasu. Anita ma także kumpelę, imieniem Roxy, również czarownicę, która jest drugą rakietą jej kowenu. Czasem ze sobą rywalizują, ale tak raczej dla sportu, nie na poważnie, generalnie bowiem znakomicie współpracują. Jest jednak pewna różnica między nimi. Anita to zdrowa kobieta mającą prawidłowy poziom libido, która na urojone bóle głowy nigdy nie cierpi. To też powoduje między innymi, że jej związek jest bez zarzutu. Natomiast Roxy ma pewien spory przerost tegoż libido, nazywając zaś sprawy wprost jest nimfomanką, która dość marnie kontroluje swoje chucie. Zaś gdy jakiś facet wpadnie jej do oka, to nie odpuszcza, musi być jej. Większość ludzi używa sobie wtedy Magii Mniejszej, zwykle nieświadomie zresztą, jednak Roxy nie lubi marnować czasu, więc wytacza od razu ciężką magiczną artylerię, której obsługę ma znakomicie opanowaną. Zasadniczo powinno się to liczyć jako gwałt, ale ofiary zwykle raczej nie czują się potem skrzywdzone. Jakby nie było, to niejeden chłop chciałby, aby tym sposobem skrzywdziła go taka dupeczka, jak czarownica Roxy. Chyba, że mu się z nią zachce związku, co akurat jest niewykonalne.
Anita to wszystko wiedziała, chciała więc uchronić Borka przed ewentualnymi zakusami przyjaciółki. Nie była ona bynajmniej zazdrosna, bo zazdrość to ciężka choroba umysłu, która niejeden związek potrafi popsuć. Tu warto dodać dygresyjnie, że ogół facetów można podzielić na dwie grupy. Jedni nie znają pojęcia wierności, zdradzali, zdradzają, zdradzać będą, nie ma na to rady. Borek należał do tych drugich, do wiernych. Rzecz jasna nie dzieje się to za sprawą jakichś zasad, tudzież przysiąg. Takie rzeczy to tylko są w książkach dla romantycznych, histerycznych panienek, pełnych iluzyj myślenia życzeniowego. Jest tylko jeden sposób, aby kobieta miała takiego chłopa na wyłączność. Musi ona sama być po prostu super, wtedy zaś jej partner, jeśli nawet spojrzy na inną, to tylko dla sportu, na odległość, po czym zaraz zapomina.
Czarownica Anita nigdy nie używała magii aby Borek był tylko jej, dla niej. Ona po prostu była super. Efekt był taki, że Borek był wolny mentalnie, nie był z nią dlatego, że musiał oczadzony czarami, ale dlatego, że tego chciał. Tym się ona różniła od wielu innych kobiet, że nie chciała bzykać się z lalką, orgazmatronem, tylko z żywym człowiekiem. Nie chciała jednak, aby kradziono mu jego wolność. Bo gdyby Roxy chciała nań zapolować, to kontry, ni tarczy magicznej żadnej na to nie było, zaś jeśli nawet, to Anita jej nie znała. Nie ma czarownic, które umieją wszystko. Tedy więc nasza bohaterka tak kombinowała, aby nigdy nie doszło do spotkania tych dwojga. Uważała bowiem, że skutki tegoż mogłyby wpłynąć negatywnie na jej relacje z przyjaciółką, których wcale, absolutnie nie chciała sobie komplikować.
Z upływem czasu Anita skonstatowała jednak, że ta sytuacja jest dość upierdliwa. To ciągłe pilnowanie, aby tamci dwoje się nie spotkali, to było nader kłopotliwe. Oznaczonego dnia, gdy usiadła na poduszce do pierwszej rundy medytacji, jej umysł nie chciał zbytnio zajmować się zaplanowanym tematem. Zamiast tego czarownica zajęła się myśleniem na temat tej sprawy, zaś zamiast spokojnie siedzieć, wierciła się pupą na tejże poduszce raczej niespokojnie. Jednak myślenie nie jest zbyt dobrym sposobem na pozbywanie się pewnej klasy problemów, więc mając już dość ucięła je najprostszą znaną techniką, po czym wstała i poszła pod prysznic. Tu jednak doznała dysonansu poznawczego, gdyż zamiast doświadczyć strumienia czystej, gorącej wody usłyszała ostry syk, bulgotanie oraz głośny charkot generowane przez wodociąg. Umysł czarownicy nagle zawiesił się, przeszedł do trybu stoned, niczym po Świętym Zielu, które czasem potrafi taki stan wywołać, tyle że tym razem żadne zioło nie zostało użyte.
Trudno określić, ile to trwało czasu, nie była to jednak zbyt długa chwila, bo wkrótce rury kichnęły mocniej, zaś sitko armaturowe chlusnęło na ciało Anity porcją cieczy rdzawego koloru. Kobieta nadal stała nieruchomo, skupiła jedynie wzrok na kroplach ściekających jej po piersiach, po brzuchu, po udach, kończąc swój bieg na dnie brodzika. Potem ucichło, ale już za moment prysznic zaczął działać prawidłowo. Anita dotknęła palcami dłoni sutków, uśmiechnęła się, po czym ni to do siebie, ni to do nich westchnęła:
- Ale ja głupia picza jestem.
Sięgając po buteleczkę szamponu dodała:
- Jeden lęk zastąpić drugim. Jakież to żałosne.
...
Od tamtej pory minął z grubsza ponad rok. W tym czasie doszło do niejednego spotkania Roxy i Falibora, przy takich, czy też innych okazjach. Niejeden więc raz bębenek nagana kręcił się wokół własnej osi. Ale rewolwer nigdy nie wypalił.