NADPRUCIE /dokończenie/

Pierwsza sobota maja

Kaśka już przed sabatem uznała, że na razie nie ma sensu z nikim omawiać tego, co zobaczyła podczas ulicznego incydentu. Zaś na samym sabacie tyle się działo, że chwilowo jakby trochę zapomniała o całej sprawie. Za to Borek uznał, że musi pogadać z Anitą. Jakby nie było, jego zdolności władania antygrawitacją były ich wspólnym sekretem. Czekał właśnie do soboty. Choć jego wiedźma wróciła już w czwartek wieczorem, to jej umysł był jeszcze owinięty resztką jedwabnego szala psychodelii. Piątek też stanowczo nie był dobrym dniem do rozmowy. Co prawda Anita była normalną, zdrową kobietą, więc na bóle głowy raczej nigdy nie cierpiała, ale po niektórych sabatach jej standardowe mrówki w dupie zamieniały się w szerszenie, zapotrzebowanie na sprawy bazowe rosło mocno ponad jej średnią, nigdy wtedy nie była zbyt rozmowna podczas egzekwowania od Borka wzajemnych praw, tudzież obowiązków. Dopiero sobotni poranek przyniósł pewne uspokojenie sytuacji.

- Słodziaczku, zrobisz swojej Niuni kawkę?

- No...

- Potem ukręcę jakieś jedzonko, a potem...

- A potem, to musimy pogadać. Bo jest sprawa.

- Coś znowu zrobił?

- Samo się zrobiło.  

Wreszcie przy śniadaniu opowiedział jej całe zajście.

- Kaśka chciała, żebym trzymał się z tyłu, że sama wszystko ogarnie. Ale gdybym tak tylko stał, jak wilkowi na mrozie, to ten szczeniak wbiłby jej coś w plecy. Zaś jedyne, co mogłem zrobić, to strzelić mocą. Bezpośrednio byłem za daleko, żeby inaczej interweniować.

- A ona co na to wszystko?

- Pytała, zdążyła zobaczyć, że wcale gościa nie dotknąłem.

- Co jej powiedziałeś?

- Że jej się zdawało, ale marnie to wyszło.

- Już rozumiem.

- Co rozumiesz?

- Tuż przed sabatem Kaśka była jakaś dziwna. Miałam wrażenie, że chce ze mną pogadać. Ale zaraz potem zaczęłyśmy bajkę, naćpałyśmy się zielskiem Mazateków jak słonie melonami i wszystko wróciło do normy.

- To co robimy?

- Nic. Sprzątamy ze stołu i idziemy na spacer.

Gdy już przemierzyli w miarę odpowiedni dystans w terenie zielonym, Anita pociągnęła Borka za rękę w stronę leżącego pnia drzewa:

- Chodź, posadzimy buzie na dłuższą chwilę.

Gdy już się tam umościli, wiedźma wzięła głęboki oddech, co oznaczało, że będzie dłuższa przemowa, zaś przerywanie jej grozi zamienieniem nieboraka w żabę lub jakimiś innymi strasznymi sankcjami. Po czym zaczęła: 

- Kaśka widziała to, co widziała, ale nie jest jakąś durną piczą, która poleci do magla, żeby to wypaplać. Być może też nigdy nikomu nic nie powie, nawet Malinie. Nie jest to jednak takie pewne. Naukowa ciekawość może przemóc. Kaśka niechętnie się chce uczyć magii bojowej, ani tym podobnych rzeczy, ale jest wojowniczką, więc zawsze będzie ją kręcić rozszerzenie arsenału. Do kogo wtedy się zwróci? Do mnie. Co ja wtedy zrobię? Powiem jej prawdę. Że to nie jest magia, tylko anomalia kwantowa. Zaś to, że trzeba japę trzymać na kłódkę to ona przecież świetnie wie. Co najwyżej powie Malinie, ale to jest ta sama sytuacja. Czyli sekret pozostaje w rodzinie. Za to dla ciebie, tylko dla ciebie, wprowadzę pewną korektę. Sama pierwsza jej wszystko powiem przy najbliższej okazji. Żebyś był spokojniejszy. Komunikacja to podstawa. Nie będzie niedomówień, chorych domysłów, innych takich niefajnych spraw. Mądrą masz Niunię?

Borek nie zdążył odpowiedzieć, gdyż Anita chwyciła go nagle rękoma za głowę i wpiła się ustami w jego usta. Gdy się oderwała od niego dodała:

- Kochanie, nie spinaj się tak. Wcale się nie uruchamiam, dziś robimy przerwę, odpoczywamy sobie, pełna regeneracja po wczorajszym przed jutrzejszym. A wiesz, wracając do poprzedniego tematu, to twoja siśka też ma anomalię kwantową. Tak zupełnie dodatkowo, oprócz magicznej mocy, którą ma jako czarownica.

- Malina? Antygrawituje?

- Nie, to jest coś innego. Emituje infradźwięki. Ale jak! Dorosłego człowieka potrafi z nóg zwalić i wpędzić w stan głębokiej depresji. 

- Skąd to wiesz?

- Sama nam zademonstrowała. To był tak, że na sabacie paliłyśmy szałwię wieszczą. Potem jeszcze diemti, tak do kompletu, wtedy nagle Lalce wypsnął się taki ledwo słyszalny głęboki pomruk. To było naprawdę mocne, aż nam się cipy pomarszczyły. Najpierw myślałam, że to jakiś efekt uboczny po psychodeliku, ale poprosiłyśmy ją, żeby powtórzyła to rano, gdy już dawno było po całym odlocie.

- To nadal mogło być jeszcze po tych lekach. Ostry haj mija dość szybko, ale jeszcze przez dzień, dwa umysł trochę do góry kołami hula.

- Otóż nie. Ja już wcześniej czułam u niej, że coś ma, tylko nie wiedziałam dokładnie, co to jest. Powiedziała, że niedawno jakoś to odkryła u siebie. Umówiłyśmy się, że na jakimś najbliższym spotkaniu pokaże nam to tak na czysto, bez żadnych psychozabawek.

- Czyli mamy kolejny sekret w rodzinie?

- Na to wygląda. Idziemy dalej?

Poszli... A okoliczności przyrody aż się prosiły o ich kontemplację. 

KONIEC