RÓŻOWY TABLET (wieczne zdrowie, piękno i mądrość)

Ten ekran mógłby być nieco krótszy. Ale nie jest, więc zbieg ulic Witosa i Beethowena nie jest zbyt bezpieczny. Dlatego kierowcy skręcający w  prawo skradają się swoimi autami niczym kot do wróbla, zaś piesi i rowerzyści mocno wyciągają swe szyje w lewo zanim zdecydują się trawersować przejście, mimo ciepłej zachęty płynącej od zielonego światła. Tak jest zwykle, ale nie zawsze. Na przykład gdy za kółkiem siedzi Pan Pospieszny, zaś Gadżetująca Panienka ani myśli spojrzeć, gdzie jest, tylko śmiało kroczy przed siebie z cielęcym wyrazem twarzy wgapiona w tablet.
- Żesz kurwa mać!
Pan Pospieszny zahamował w samą porę, zaś Panienka oparła się o maskę jego auta, po czym nawet nie zaszczyciwszy kierowcy spojrzeniem ruszyła dalej z debilnym uśmieszkiem na skądinąd niebrzydkiej buzi. Szła tak dalej głucha na bluzgi goniące ją od strony ruszającego pojazdu, aż doszła do wysepki. Pan Pośpieszny na odchodnym rzucił jeszcze okiem w lusterko i...
- No co jest?!
Zobaczył bowiem, że dziewczyna zachwiała się i upadła. Zatrzymał auto, dał na wsteczny, wycofał i wjechał tyłem na chodnik. Wysiadł i podszedł do leżącej.
- Halo, laska, co ci jest?
Pochylił się, obrócił ją na plecy...
W zamieszeniu karetkowo - policyjnym, które nastąpiło pół godziny później nikt nie zauważył różowego tabletu leżącego w kępce zarośli porastających wysepkę.
===
- Masz nowy tablet? Pokaż! Skąd masz?
- Znalazłam.
- Pierdolisz.
- Poważnie mówię. Znalazłam wczoraj.
- Pokaż.
- Do ręki to niech ci poda twój Seba. Oczkami się patrzy, nie rąsią.
- Nie ma na co patrzeć. Taki pedalski kolor. Fuj.
- Bo ja jestem pedałem.
Dwie licealistki jednocześnie wybuchnęły śmiechem i ruszyły po schodach wiodących na peron metra. Akurat właśnie wjeżdżał skład w kierunku na Kabaty.
- No to pa. Do jutra.
- Buziaczek.
Dziewczyna z różowym tabletem w ręku została sama na peronie. Od razu zabrała się do gadżetowania, zaś już po chwili jej twarz nabrała głupkowatego wyrazu, typowego dla tej odmiany transu. Gdy wjechało metro weszła do wagonu. Zanim zajęła miejsce wpadła na słupek, co skwitował ironicznym uśmiechem pasażer siedzący nieopodal. Stacja po stacji skład mknął w kierunku Młocin, zaś wagon pustoszał i zostało ich tylko oboje. Wreszcie nadszedł czas na pasażera, który wysiadając rzucił jeszcze okiem na dziewczynę z tabletem. Przez umysł przeleciała mu jakaś scenka porno z jej udziałem, po czym cała sprawa zniknęła z jego pamięci gdy już szedł peronem w kierunku schodów. Gdyby się obejrzał w samych drzwiach, być może dostrzegłby, że niedoszła bohaterka owej scenki pochyliła głowę, po czym upadła przed siebie na podłogę. Różowy tablet upadł pod przeciwległą ławkę...
===
Komisarz Dokłada uśmiechnął się na widok wchodzącego kolegi:
- Jak tam po urlopie?
- Smutno, bo się skończył. A co tutaj?
- Nic, po staremu. Prawie, bo jest nowa, młoda pani patolog. Ładne zwierzątko nawet, nie powiem.
- Posuwałeś już ją?
- No weeeź. Zimna, profesjonalna suka, nawet nie poflirtujesz.
- W pracy nie, ale po pracy?
- Pomyśl. Żeby było coś po pracy, trzeba zacząć w pracy, tak?
- Rozumiem, nie ma punktu zahaczenia?
- Cicho, o wilczycy mowa...
Kobieta w nienagannie skrojonym fartuchu, która wyłoniła się zza załomka korytarza dostojnym i pewnym krokiem, świadczącym bez najmniejszej wątpliwości, że umie używać szpilek, podeszła do rozmawiających mężczyzn.
- Pani doktor, pozwoli pani, nasz kolega, aspirant Helski.
- Ten kolega, który był na urlopie?
- No właśnie, tak się akurat złoży...
- Błęcka. To ja od razu panów poproszę na dół.
Kobieta odwróciła się, ruszyła przed siebie, wyraźnie dając do zrozumienia, że do głowy jej nie przyszło, by obaj panowie nie poszli za nią. Tak też się stało, ruszyli posłusznie wymieniając jedynie dyskretne niewerbalne uwagi wyrażające uznanie dla tego, co okrywał fartuch pani patolog. Po chwili wszyscy zeszli schodami na dół, potem zaś weszli do pomieszczenia na końcu korytarza. Na dwóch stołach leżały bez wątpienia martwe ciała ludzkie pokryte zielonymi płachtami. Doktor Błęcka podeszła do nich i zaczęła mówić, jednocześnie odsłaniając leżące zwłoki.
- Najpierw małe wprowadzenie dla kolegi aspiranta Helskiego. Tą tu dziewczynę znaleziono przy przejściu dla pieszych, świadek twierdzi, że po prostu zachwiała się i upadła.
- Co ja z nim miałem. Tysiąc chyba razy mi powtarzał wystraszony, że to nie on ją potrącił, że ona tak sama z siebie upadła...
- A potrącił?
- Nic na to nie wskazuje.
- Drugą dziewczynę znaleziono w metrze.
- Świadkowie?
- Tylko kobieta, która wsiadła i taką już ją zastała.
- Co po wstępnych oględzinach?
- Na razie nic. Wyszło na to, że mamy je kroić.
- My?
- Kroić będę ja, a wy będziecie asystować i protokołować.
- Takie ładne ciała, aż szkoda je psuć.
- Kolego aspirancie, to nie był profesjonalny żart.
- Taka tam odrobina humoru, dla nabrania dystansu do pracy.
- Ale zanim zaczniemy, coś chcę wam pokazać. Chwileczkę.
Doktor Błęcka ruszyła do pomieszczenia obok.
- Faktycznie zimna suka.
- Królowa lodu.
Tą wymianę szeptów przerwał powrót pani patolog, niosącej ze sobą grubą książkę. Podeszła do ściany, nacisnęła włącznik, po czym rozbłysnęły lampy zawieszone nisko nad stołami. Ich światło sprawiło, że leżące na stole ciała nabrały jakby zupełnie nowego kolorytu, jasności i kontrastu.
- Co to jest?
- No właśnie, co to jest?
Pod skórą obu zwłok widać było wyraźne czerwone ścieżki.
- Czytałem kiedyś o robaku geograficznym. To takie paskudztwo rodem z Amazonii lub jakiejś innej dżungli. Składa jaja pod skórą, larwy drążą potem ścieżki które wyglądają podobnie. Widziałem zdjęcia, ale tamte ścieżki są nieregularne, tworzą różne zawijasy. Ale to jest coś kompletnie innego, to jest cały schemat. Jakby wypalony układ nerwowy, ale to też nie to.
- Układ nerwowy. Ciepło panie kolego aspirancie, ale nie gorąco.
Kobieta w fartuchu otworzyła książkę i położyła ją na stole.
- A to co znowu?
- Kiedyś na studiach zajmowałam się w ramach hobby medycyną chińską. To jest jej niezłe kompendium, taka encyklopedia jakby. Popatrzcie sobie uważnie na te ryciny.
Błęcka obróciła jedno z ciał na brzuch.
- Co wy na to, panowie?
- Pasuje idealnie. Ale co to jest?
- To są tak zwane meridiany, kanały, którymi płynie energia chi. Tylko jest jedno ale, do tego wcale nie takie małe. Nikt nigdy naukowo nie potwierdził, że te meridiany oraz ta cała chi w ogóle istnieje. To co widzimy może być pierwszym dowodem.
Zaległa chwila ciszy, którą przerwał Dokłada:
- Przepraszam z góry za nieprofesjonalne słowo, którego użyję pod koniec wypowiedzi, ale wychodzi na to, że pani doktor ma szansę na Nobla, lecz nasze śledztwo jest jeszcze w czarniejszej dupie, niż na to wyglądało na początku.
Kobieta uśmiechnęła i się odparła:
- Bierzemy się do roboty i nie wiem, jak wy panowie, ale gdy już to skończymy, to choć nie będę chciała, to mimo to będę musiała się porządnie napić. Tu nie opodal jest taka chińska knajpka i liczę na to, że jako dżentelmeni nie puście tam kobiety samej. A teraz idę po narzędzia, a wy też szykujcie się do pracy.
Po tej przemowie pani patolog udała się na zaplecze, zaś obaj policjanci patrzyli na siebie z osłupiałymi minami. Po chwili jak na komendę wyartykułowali z siebie ściszonymi głosami, ale dużymi, bardzo dużymi literami:
- UŚMIECHNĘŁA SIĘ?!?!
===
Kamil Ciućko wkroczył do składu metra z zestawem do sprzątania. Od razu rzucił mu się w oczy różowy tablet leżący pod ławką. Rozejrzał się błyskawicznie, schylił i schował gadżet do plecaka. Mruknął przy tym do siebie:
- Znalezione - nie kradzione. To wyrównanie za tamten obrzygany wagon. Należy mi się.
Tablet przeleżał w plecaku Kamila dobre kilka tygodni. Chłopak przypomniał sobie o nim dopiero po sesji, wcześniej całą jego uwagę pochłaniał kołowrót czynności: praca, nauka, praca, nauka et caetera plus przerwy na spanie. Ale tego wieczoru leżał sobie wygodnie na tapczanie w towarzystwie puszek piwa i oglądał swoje znalezisko. Co prawda kolor niezbyt mu się podobał, ale co tam wygląd, ważne jest wnętrze. Wnętrze działało, uśmiechało się do niego z ekranu. Co prawda zbyt wiele aplikacji Kamil tam nie znalazł, ale ta jedna gra wydawała się być niezmiernie ciekawa...
===
Przed wielkim lustrem stoi naga dziewczyna kontemplując swoją urodę. Czuje się naprawdę świetnie nabuzowana krążącą w niej energią, dzięki której może być wciąż tak zdrowa, piękna, mądra, wręcz doskonała. Czuje też dumę z siebie, że odkryła sposób na to, że potrafiła go wprowadzić w życie. Odwraca się na chwilę, rzuca okiem na obraz wiszący na ścianie. Ogarnia ją refleksja, że wtedy, w tamtych czasach nie było takiej technologii, ale teraz...
Jej haj przerywa wesoła melodyjka.
- Mamy nową bateryjkę do wyssania.
Z tymi słowami na ustach odwraca się do stołu, na którym stoi laptop otoczony istną plątaniną przewodów, urządzeń i różnych narzędzi, od bardzo złożonych, po prozaiczną lutownicę. To on właśnie wygenerował ową melodyjkę. Dziewczyna spogląda na ekran, po czym bierze ze stołu coś, co przypomina końcówkę stetoskopu połączoną kablem z komputerem. Przykłada ją sobie do brzucha, trzy palce poniżej pępka i uśmiechając się cicho szepcze:
- Moc jest z nami.
Praprapraprababcia Elżbieta patrzy z obrazu na tą scenę wzrokiem pełnym przyjaznej i życzliwej aprobaty.