CIASTECZKA /dysonans poznawczy/

Gdy Zula po wejściu do mieszkania rozkurtczyła się, rozbuciła, po czym wkroczyła do pokoju, zastała tam Zoję i Karynę siedzące na poduszkach twarzami do ściany.
- Ej tam, zdzirki, co robicie?
- Nic.
- Przecież widzę.
- To co się głupio pytasz?
- Tak dla zagajenia rozmowy.
Zoja wciąż siedziała tak, jak siedziała, za to Karyna podparła się rękami, obróciła na pupie, po czym włączyła się do tej rozmowy:
- A wiesz, Zoja mi zadała fajny koan. Posłuchaj...
- Koniecznie? No, dobrze, nawijaj.
- Im bardziej, tym bardziej. Co to znaczy?
- To twój koan, ty go rozwalaj. Ale wiesz, to nawet fajna mantra może być. Im bardziej, tym bardziej, im bardziej, tym bardziej. Gdy będziesz to powtarzać przy każdej okazji, to za tydzień wyłapiesz kensho. Albo za jakieś sto lat. Bo to różnie bywa. Te, darumatrix, nawiążesz wreszcie ze mną kontakt wzrokowy?
Ostatnie zdanie Zuli było adresowane do Zoji, która faktycznie odwróciła głowę, po czym od razu obróciła się całą sobą szeroko wybałuszając oczy:
- Co ty zrobiłaś z włosami?
- Zmianę. Mały dysonans poznawczy, co? O to też mi chodziło. Kupiłam fajne ciasteczka. Komu herbaty, bo idę do kuchni?
Gdy już cała trójka zasiadła do stolika, Zoja zagaiła znowu:
- Twój dysonans Zojka to nic, ja miałam na mieście lepszy.
- Co to jest ten dysonans poznawczy?
Karyna była wyraźnie zainteresowana.
- Naukowo chcesz, czy po ludzku? Naukowo to do Zoji, a po ludzku to jest wtedy, gdy coś ma jakoś być, ale nagle nie jest i jest jakoś tam inaczej. Wtedy masz właśnie dysonans poznawczy.
Zoja dodała z przekąsem:
- Faktycznie, bardzo nienaukowa definicja. Nauka przy tym dodaje, że to zwykle ma być dość niemiłe uczucie.
- Nauka kłamie. Czasami.
- Nauka nigdy nie kłamie. To tylko naukowcy nieraz kłamią. Nauka może się tylko czasem pomylić.
- Może jakiś przykład? - wtrąciła Karyna.
Zula upiła łyk herbaty i odparła:
- Przykład, tak? Mówisz - masz. Wyobraź sobie, że miziasz się ze swoim Zenkiem. Chcesz, żeby ci włożył, on to robi, ale nie całkiem tam, gdzie się spodziewasz. I już masz ten wspomniany, omawiany dysonans poznawczy.
- Zulka, weź. Nie krindżuj.
Zoja mówiąc te słowa miała mocno zdegustowaną minę. Za to Karyna uśmiechnęła się szeroko i zaoponowała stanowczo:
- Ale to wcale nie było niemiłe.
Gdy już się cała trójka wyśmiała, Zoja spytała:
- Czy ja się wreszcie dowiem kochanie, co się stało na mieście?
- Na mieście? A, na mieście. Na mieście stało się mianowicie to, że wzięłam i spotkałam...
- Babę Jagę?
- Cicho Karynko, ale w sumie byłaś blisko. Spotkałam Alicję.
- Alicję z Krainy Czarów.
Jednak Zoja nie podzielała rozbawienia Karyny:
- Tą szmatę?
- Dokładnie.
- Jak cię Zulka znam, to pewnie odgryzłaś jej głowę, powyrywałaś kończyny i rozwlekłaś bebechy po całej ulicy?
- Kto to jest ta Alicja? - pisnęła Karyna.
Zoja szybko wyjaśniła:
- Kiedyś nam wycięła brzydki numer i jej nie lubimy.
- To się zgadza - dodała Zula i zakontynuowała:
- Tylko, że jak podeszłam do niej bliżej, to doznałam właśnie tego dysonansu poznawczego. Bo to wcale nie była żadna Alicja.
- Tylko kto?
- Dorotka.
- Jaka znowu Dorotka?
- Dorotka z Krainy Oz - dobry humor Karyny nie opuszczał.
Zula uzupełniła spokojnie:
- No, Dorotka. Siostra Alicji, bliźniaczka zresztą.
- To rzeczywiście, mogłaś mieć dysonans.
- Do Dorotki nic nie mamy, więc odpuściłam.
- Jasne.
Dla Karyny jednak nie było wszystko jasne:
- Ale ja nie rozumiem. Skoro bliźniaczka, to po czym poznałaś?
- Po tatuażu. Alicja ma charakterystyczny tatuaż.
- Gdzie?
- Co gdzie?
- Gdzie ma ten tatuaż?
- Na skórze.
- Ale dokładnie?
- Zula, nie wyrażaj się! - wtrąciła nagle Zoja.
Zula niezrażona kontynuowała:
- Nad cipą. To chyba, kurwa, nie jest wyrażenie!
Zapadła chwila ciszy, którą przerwała Karyna:
- Tak się zastanawiam, czy o tej porze roku, przy tej pogodzie, kobiety chodzą po ulicach ubrane tak, że widać im tatuaże, które mają nad... No, właśnie tam?
- No nieee... Dorotka była ubrana raczej dość ciepło i szczelnie.
- To skąd wiedziałaś, że ona tam nie ma tego tatuażu?
- Intuicja Karynko. Po prostu intuicja.
Karyna już nic nie powiedziała. Sięgnęła po ciasteczko, szybko je zjadła, popiła herbatą, wstała od stolika, po czym usiadła na poduszce twarzą do ściany. Do uszu Zetek dotarł cichy szept:
- Im bardziej, tym bardziej, im bardziej, tym bardziej...
Zoja spojrzała na Zulę i cicho spytała:
- Wyrabia nam się dziewucha, co?
- No!
- Tylko jedno mnie intryguje.
- No?
- Czy Alicja ma w ogóle siostrę? Do tego bliźniaczkę Dorotkę?
- Skoro ją widziałam...
- To wyjaśnia wszystko. Niezłe te ciasteczka kupiłaś.
- Ostatnia paczka niestety, bo promocja była.