Zdrada urojona

Słowo "zazdrość" ma kilka detalicznych znaczeń, ale tu akurat zajmiemy się taką zazdrością, która miewa miejsce w związkach (dwuosobowych), lecz bez wnikania zbytnio w głębię relacji ich tworzących. Ważne jest tylko, czy w takim związku istnieje "pakt na wyłączność", który może zawrzeć także para tworząca luzacki układ typu "fuckin' friends". Niedomyślnym doprecyzujmy tylko, że chodzi o wyłączność w temacie okazywania sobie pozytywnych emocji, wymianie dobrych wibracji metodą bezpośrednią, cielesną. Bo jeśli paktu nie ma, to nie ma zdrady, a wtedy zazdrość jest czystym surrealizmem, choć czasem też się zdarza, gdy jedna ze stron uważa, iż taki pakt jednak istnieje.
Ale może już nie komplikujmy, zacznijmy od samego paktu, bo tu się zaczyna pierwszy schodek. Rzecz jasna zostawmy na boku ten spisany na papierze, bardzo ogólnikowo zresztą sformułowany, bo ewentualna rejestracja, zwana "ślubem" to sprawa wtórna, niejako dodatek do związku, dla niektórych bardzo ważny, ale de facto niekonieczny. Pakt tworzy się już wcześniej, jako ukryte założenie, bardzo intuicyjnie, według formuły "wiadomo, co chodzi". Niby to już wystarczy, bo skoro obie strony nadają na tej samej fali, to wszystko powinno być już jasne. Jasne niestety tylko "niby", bo niekoniecznie tak bywa.
Przykład numer jeden:
- Ja cię nie zdradziłam, ja mu tylko zrobiłam loda.
Autentyczne zdanie, które padło na pewnej grupie spotkaniowej. Jako że w skład tej grupy wchodzili dość młodzi ludzie, to można by to zwalić na brak otrzaskania z tematem. Tedy rzućmy okiem na drugi przykład, ludzi nieco starszych:
Pewien mój dawny kumpel, żonate chłopisko, nie żałował sobie innych panienek, ale miał pewną żelazną zasadę. Nie praktykował bowiem z nimi "coitus vaginalis".
- To byłaby już zdrada.
Tak nam, swoim kumplom, kiedyś się zwierzył przy piwie. Nas to co prawda guzik obchodziło, bo jako ludzie na poziomie nie byliśmy ciekawi detali cudzego życia intymnego, ale ktoś mimo to zapytał, tak dla polewki, dla zgrywy:
- Czy twoja lady o tym wie?
Zgodny, jak na komendę, chóralny rechot zakończył temat. Jak się okazało po pewnym czasie, owa lady nie wiedziała i miała zupełnie inne zdanie na ten temat. Któregoś dnia przypaliła ptysia z jakąś laską "na gorącym", po czym sprawa poszła na cito. Walizka za drzwi, potem szybki rozwód. Gdy wyżalał się nam ze swej traumy, ktoś skomentował to jak następuje:
- Skoro dmuchałeś pannę w popielnik, to spotkała cię naprawdę wielka niesprawiedliwość. Twoja żona postąpiła skandalicznie.
Przerwa na śmiech i jedziemy dalej:
Te powyższe przykłady pokazują, że samo tylko intuicyjne "wiemy, o chodzi" może nie wystarczyć. Taki pakt trzeba doprecyzować paszczą, czyli po prostu pogadać ze sobą. Bo to, co jedna strona uważa za zdradę, to nie musi być to samo, co uważa druga. Zaś seks to niekoniecznie tylko jedna technika.
Okay, ale może tyle na ten temat. Przejdźmy do sytuacji, gdy pakt został już doprecyzowany, jest consensus w parze, na czym polega zdrada, gdzie przebiegają jej granice. Sam pakt ma się nijak do tego, czy zazdrość się pojawi, czy nie. Jak taka zazdrość działa?
Aby to wyjaśnić, wyobraźmy sobie taką sytuację, że do zdrady faktycznie doszło. Bez zamulania tematu kwestią, czy na pewno doszło, czy nie, jakie przesłanki na to wskazują. Załóżmy, że doszło i już. Co czuje strona zdradzona? Najpierw ból, ale co boli? Najkrócej mówiąc boli skaleczone poczucie własnej wartości, zwane też czasem "dumą", "miłością własną" lub "kobiecą/męską ambicją", albo jeszcze inaczej.
Tyle wystarczy, nie ma co dzielić włosa na czworo. Wracamy do sytuacji, gdy żadnej zdrady jeszcze nie było, nikomu nic o tym nie wiadomo. Otóż zazdrość polega na tym, że ta zdrada właśnie jest. Co prawda istnieje ona inaczej, jako iluzja, produkt umysłu, ale to też jest jakieś "jest". Towarzyszy temu lęk przed wspomnianym wcześniej bólem. Co to jest lęk? Lęk to taka odmiana strachu, tylko różnica polega na tym, że zwykły strach dotyczy zagrożeń realnych, zaś lęk to strach przed zagrożeniem urojonym. Tu tym zagrożeniem jest ów ból wywołany zdradą, której nie ma i nie było.
Chore, nieprawdaż? Tak, chore, bo lęk to choroba, tedy zazdrość to też choroba. Dość paskudna choroba, która może spieprzyć każdy, nawet najfajniej wyglądający związek. Okay, ale skoro choroba, to jak to leczyć? Akurat detale terapii przekraczają ramy niniejszego szkicu, ale istnieje całe mnóstwo prac na ten temat, które podają różne sposoby, czy tricki, lepsze lub gorsze. Wystarczy pójść do jakiejś księgarni, czy biblioteki, poza tym jest jeszcze net, tu wystarczy tyko kliknąć.
Swoich doświadczeń nie mam, nigdy na zazdrość nie chorowałem. To byłoby zresztą nielogiczne, bo skoro kocham to ufam. Każde zaś zaufanie zawiera w sobie element ryzyka, więc po co robić sobie problem w niczego? Moja profilaktyka to nie tworzyć sobie paranoj, odcinać zbędne myślenie (jego nadmiar, czyli zwykłe śmieci), które nie pozwala widzieć świata takim, jaki jest, wolnego od iluzji. Co prawda ów świat to być może też jakaś iluzja, ale to już osobny temat. Poza tym zresztą to nie jest post o mnie, tylko na temat zazdrości, która (powtórzę raz jeszcze) jest...
No, czym jest?
Brawojasiu, brawo TY!
Ale to jeszcze nie koniec. Tu i tam czasem mawia się o tak zwanej "zdrowej zazdrości". Że niby odrobina nie zaszkodzi, że dodaje miłości pieprzu, że może wzmocnić związek. HOGWASH! Czyli yellow mellow lub jakieś inne zawracanie tyłka. Nie ma czegoś takiego, jak "zdrowa zazdrość", jest tylko istne pomieszanie pojęć. Sprawa polega bowiem na czymś zupełnie innym. Już tłumaczę, już objaśniam, czytamy dalej:
Chyba wszyscy wiedzą, co to jest BDSM, a kto nie wie, zaraz się dowie. To taki rodzaj zabawy, element miłosnych igraszek. Ktoś komuś zadaje pewien ból, ktoś na to się godzi. Zero przemocy, bo choć ból jest realny, to przemoc jest udawana. Kogo już to nie bawi, mówi "stop", "zupa", "ryba" lub daje jakiś inny ustalony, czytelny sygnał. Przemoc zaczyna się wtedy, gdy ta druga strona nie odpuszcza, próbuje się bawić dalej, mimo że ta pierwsza już się bawić przestała. Dlatego zresztą prawdą jest, że "BDSM nie dla idiotek/ów", ale już inna sprawa.
Dokładnie tak samo jest z tak zwaną (błędnie zresztą) "zdrową zazdrością", różnica jest tylko natury technicznej. Tu myk polega na zadawaniu, wywoływaniu innego rodzaju bólu u drugiej strony za pomocą różnych wypowiedzi, czy zachowań. Tylko ten rodzaj zabawy jest trudniejszy niż BDSM, łatwiej jest przegiąć, stracić kontrolę nad sytuacją, stworzyć większy problem, niż może zaistnieć w tym pierwszym. Dlatego nie zaleca się jej parom, które nie znają jeszcze siebie za dobrze each other i nie są też zbyt kompatybilne w kwestii poczucia humoru. Innymi słowy, nie mają zbyt dogranej komunikacji, bo do niej to właśnie cała rzecz się sprowadza. Popularny błąd, zwłaszcza wśród małolatów, to próba tej zabawy na początku znajomości, wręcz na pierwszej randce. No cóż, bywają takie osoby, które wolą jedynie gonić króliczka, zamiast go łapać, ale to już nie jest gonienie, tylko płoszenie.
Koniec, temat zdaje się być wyczerpany, jasno i klarownie.
Moc z Wami, rośnijcie w siłę i bawcie się dobrze.